Dura Vermeer 'Omdat het klopt, omdat het past': Hans over vier groengele decennia

Hans, wanneer begon jouw avontuur bij Dura Vermeer?

"Dat was al in 1981, als stagiair bij Kleinbouw vanuit Aannemingsbedrijf Gebr. Thomasson (vanaf 1998 bekend als Thomasson Dura, later Dura Vermeer Bouw Hengelo). Werk was schaars in die tijd, dus ik was blij dat ik aan de slag kon. Mijn eerste project was grensovergang De Poppe. Een mooi begin van iets dat later nog veel groter zou worden."

En toen kwam je in dienst?

"Ja, in 1982 ben ik officieel begonnen. Ik heb toen tot 1990 bij Thomasson gewerkt. Projecten als de Aegon in Leeuwarden en de Thiemsbrug zijn me goed bijgebleven. Na acht jaar besloot ik de overstap te maken naar een architectenbureau. Ik zei destijds tegen mezelf: “Blijf niet langer dan tien jaar bij dezelfde werkgever, dan leer je ook andere bedrijven kennen.” Maar dat bleek niet per se een verbetering. Na vier jaar was ik toe aan iets anders en kwam ik opnieuw in contact met Henk Pluimers en Hans Roelofs. Het was snel geregeld en in 1994 keerde ik terug.”

Wat maakte dat je terugkwam?

"Het voelde toch als thuiskomen. Samen met oud-collega Hennie Reimert heb ik toen de afdeling projectvoorbereiding opgezet. Daar begon het echt: van een eerste pennenstreek tot aan het tekenen van het contract. In het begin werkte ik nog onder de vleugels van Hennie en ook Piet Hofman, maar later trok ik er zelf op uit."

Welke projecten springen er voor jou uit?

"Dat zijn er veel, maar Vathorst in Amersfoort is wel een bijzonder project. Vanaf 2002 zijn we daar gestart met 140 woningen, en dat groeide uit tot duizenden woningen in verschillende deelwijken: Houtwal Bron, de Driehoek, de Velden, de Laak, het Lint... Onze oorspronkelijke inschatting lag tussen de 3.000 en 4.000 woningen. En met Vathorst Bovenduist in het verschiet, waren we daar nog lang niet klaar."

Je wordt door collega’s ‘Mister Vathorst’ genoemd. Terechte titel?

(Lacht) "Misschien wel, verre van belangrijk overigens. Je groeit erin. En eerlijk is eerlijk: het is een prachtige wijk geworden."

Naast je werk als projectmanager was je ook docent, toch?

"Klopt, bij het KOB, samen met Hans Roelofs. Kennis delen vond en vind ik belangrijk. En misschien komt dat ook wel omdat ik vroeger architect wilde worden. Als projectmanager hou je in zekere zin het potlood van de architect vast. Die rol lag mij wel."

Je stond ook bekend als dé Sinterklaas van Dura Vermeer...

"Ja, 14 keer maar liefst! Dat vond ik echt leuk om te doen. De kinderen blij maken, collega's verrassen. Mooie momenten."

Wat ga je het meeste missen?

"De dynamiek van het werk, de uitdagingen en vernieuwingen in de moderne digitale wereld. Geen dag was hetzelfde, er kwamen altijd nieuwe uitdagingen op ons pad. Maar ook de collega’s, de sfeer. Dura Vermeer voelt als een familiebedrijf. De lijnen zijn kort, de visie is op de lange termijn gericht. Maar ook de externe contacten, de opdrachtgevers, architecten, constructeurs, adviseurs en natuurlijk ook de onderaannemers en leveranciers. Ik heb altijd met veel plezier aan de projecten gewerkt."

Waarom willen mensen bij Dura Vermeer werken?

“Mooie projecten, goede arbeidsvoorwaarden, en zoals al eerder gezegd, goede sfeer en fijne collega’s, maar er moet wél gewerkt worden. Als de kwaliteiten er zijn, worden deze snel genoeg opgemerkt en zijn mooie carrières mogelijk.”